Το μειονέκτημα στο οποίο αναφέρομαι έχει να κάνει κυρίως με τα boosters. Σε κάθε ένα υπάρχει ένας αριθμός τυχαίων καρτών και σπάνια θα βρεις την συγκεκριμένη κάρτα που ήθελες. Αυτό σε αναγκάζει σε έναν βαθμό να πάρεις όσα boosters χρειαστούν μέχρι να την βρεις. Αν πρόκειται για μία σπάνια κάρτα τότε όλη η διαδικασία γίνεται ακόμα πιο δύσκολη και μπορεί κανείς να την σχολιάσει και σπάταλη.
Μπορείς φυσικά να αγοράσεις την μεμονωμένη κάρτα από κάποιον που την έχει ήδη ή από κάποιο κατάστημα, αλλά οι τιμές μπορεί να φτάσουν μέχρι και αρκετές εκατοντάδες € για μία κάρτα. Έτσι το παιχνίδι καταλήγει να είναι μία μάχη πορτοφολιών, αφού αυτός που έχει ρίξει τα περισσότερα λεφτά στην τράπουλά του, είναι πιο πιθανόν και να νικήσει. Βέβαια υπάρχουν πάντα και εξαιρέσεις, και αυτό το λέω ως disclaimer για να μην μου ορμήξουν οι fans των παιχνιδιών αυτών.
Κι εγώ έχω παίξει YuGiOh και M:tG και έχω δει πολλά λεφτά να εξατμίζονται από τα χέρια μου. Και πάντα έχανα από εκείνον που είχε δώσει το κάτι παραπάνω για να πάρει τις πιο σωστές κάρτες για την τράπουλά του και να φτιάξει στρατηγική γύρω από αυτές. Η στρατηγική παίζει τρομερό ρόλο φυσικά αλλά όπως και να το κάνουμε, δεν βρισκόμαστε σε κάποιο anime όπου ο κεντρικός χαρακτήρας, αν και έχει μια απίστευτα αδύναμη τράπουλα, καταφέρνει πάντα να νικάει επειδή πιστεύει στην "καρδιά των καρτών" (σε σένα μιλάω YuGiOh).Έρχεται λοιπόν στο προσκήνιο ένα νέο μοντέλο marketing τέτοιων παιχνιδιών. Μιλάω προφανώς για τα LCGs ή Living Card Games. Αυτά τα παιχνίδια έχουν διάφορες θεματολογίες για όλα τα γούστα, κάθε ένα διαφορετικό, αλλά όλα βασισμένα στην ίδια ιδέα για το πως θα αποκτάς καινούργιες κάρτες. Η αρχική κυκλοφορία του παιχνιδιού αποτελείται από ένα Core Set το οποίο περιλαμβάνει συνήθως δύο διαφορετικές τράπουλες (σε κάποιες περιπτώσεις παραπάνω) και όλα όσα μπορεί να χρειαστείτε για να παίξετε. Με λίγα λόγια, αν το παιχνίδι είναι για δύο παίχτες, τότε με το Core Set και μόνο, μπορείτε να παίξετε το παιχνίδι. Όλα τα Core Sets έχουν τις ίδιες κάρτες και η νίκη εξαρτάται καθαρά από στρατηγική και λίγο τύχη (τραβάς κάρτες εξάλλου). Από εκεί και πέρα, κάθε μήνα κυκλοφορούν πακετάκια με επιπλέον κάρτες. Ούτε αυτές οι κάρτες είναι τυχαίες. Κάθε ένας που θα αγοράσει το εκάστοτε πακέτο, θα έχει τις ίδιες κάρτες με τους υπόλοιπους που αγόρασαν το ίδιο πακέτο. Με 12 πακέτα τον χρόνο, έχεις αρκετές κάρτες για να βελτιώσεις την τράπουλά σου όπως εσύ νομίζεις. Υπάρχουν λοιπόν πολλοί συνδυασμοί, και αν και οι κάρτες είναι οι ίδιες για όλους, κανείς δεν έχει την ίδια τράπουλα με κάποιον άλλο. Έτσι το παιχνίδι αποκτάει άλλον ένα επίπεδο στρατηγικής, αυτό του deck building και planning.
Πολύς κόσμος έχει αρχίσει να δείχνει ενδιαφέρον για τέτοια παιχνίδια και πιστεύω πως κάποια στιγμή, τα πιο γνωστά και αγαπητά card games δεν θα μπορούν πλέον να επιβιώσουν ως CCGs/TCGs. Όσα αφήσουν τον εγωισμό τους και μετατραπούν σε LCGs θα πάνε πολύ καλά και θα φέρουν μία νέα πνοή στα τραπέζια. Απλά φανταστείτε το M:tG ως LCG. Δύο βασικές τράπουλες σε ένα core set και μετά πολλά πακετάκια με νέες κάρτες τις οποίες ο καθένας μπορεί να χρησιμοποιήσει όπως θέλει. Το κόστος θα έπεφτε πολύ χαμηλά, πράγμα που θα έφερνε πολλούς νέους παίχτες, ενώ δεν θα χανόταν η ουσία του παιχνιδιού. Εύχομαι να γίνει σύντομα κάτι τέτοιο γιατί αν και λατρεύω αυτά τα παιχνίδια, το πορτοφόλι μου τα μισεί.
