Το Never Alone, όμως, είναι άλλη ιστορία...
Το συγκεκριμένο παιχνίδι ήρθε τυχαία στην προσοχή μου αλλά μου κίνησε το ενδιαφέρον από την αρχή. Ομολογώ πως δεν ήξερα περί τίνος πρόκειται, πράγμα θετικό γιατί μου έφερε ένα χαμόγελο στο πρόσωπο. Περισσότερα για όλα αυτά αργότερα όμως.
Τεχνικός Τομέας
Από άποψη γραφικών δεν έχουμε τίποτα το ιδιαίτερο. Το παιχνίδι είναι φτιαγμένο από ένα μικρό studio και προφανώς προτίμησε ατμόσφαιρα παρά ωμή ποιότητα.Παρ' όλα αυτά το παιχνίδι είναι πανέμορφο και εξαιρετικά ατμοσφαιρικό, πράγμα που βοηθάει πολύ και η μουσική.
Η μουσική είναι χαλαρωτική και θυμίζει ambient τόνους ενώ λειτουργεί απλά ως backtrop για να στηθεί η σκηνή.
Κατά την διάρκεια του παιχνιδιού θα συναντήσετε όμορφα τοπία που θα θέλετε να καθίσετε να θαυμάσετε.
Για έναν τέτοιο τίτλο δεν περίμενα κάτι εξωπραγματικό ούτως ή άλλως. Κάνει αποτελεσματικά αυτό που θέλει να κάνει. Είναι όμορφο.
Σενάριο-Χαρακτήρες
Οι developers του παιχνιδιού συνεργάστηκαν με έναν σύλλογο διατήρησης της κουλτούρας των Iñupiat για να φέρουν έναν κλασικό τους μύθο στις οθόνες μας.
Η ιστορία/παραμύθι ακολουθεί ένα μικρό κορίτσι της φυλής Iñupiat, με το όνομα Nuna, και την αλεπού της.
Μετά από μία επίθεση στο χωριό της, βρίσκει τον εαυτό της σε ένα επικίνδυνο ταξίδι για να ανακαλύψει την πηγή της χιονοθύελλας που έχει κατακλύσει το χωριό της. Στην πορεία θα συναντήσει πολλά εμπόδια τα οποία θα ξεπεράσει με τη βοήθεια του φίλου/αλεπού της.
Η ιστορία εξελίσσεται μέσω του gameplay αλλά και μέσω cutscenes ανάμεσα στα επίπεδα. Οι σκηνές αυτές είναι σχεδιασμένες ώστε να θυμίζουν τοιχογραφίες πράγμα που προσθέτει πόντους στο θέμα του παιχνιδιού.
Άλλο ένα χαρακτηριστικό του παιχνιδιού το οποίο παίρνει κάπως κεντρικό ρόλο είναι τα cultural insights που βρίσκονται σε διάφορα σημεία του παιχνιδιού. Πρόκειται για μια σειρά από βίντεο που εξηγούν (μέσα από συνεντεύξεις κτλ) διάφορα πολιτιστικά θέματα όπως μύθους και αντιλήψεις της φυλής. Αυτά τα βίντεο κάνουν αρκετά καλή δουλειά στο να μας μάθουν και να μας ενημερώσουν για τους Iñupiat και είναι ιδιαίτερα ενδιαφέροντα.
Το παιχνίδι όμως δεν είναι μόνο εκπαιδευτικό.
Η ιστορία εξελίσσεται μέσω του gameplay αλλά και μέσω cutscenes ανάμεσα στα επίπεδα. Οι σκηνές αυτές είναι σχεδιασμένες ώστε να θυμίζουν τοιχογραφίες πράγμα που προσθέτει πόντους στο θέμα του παιχνιδιού.
Άλλο ένα χαρακτηριστικό του παιχνιδιού το οποίο παίρνει κάπως κεντρικό ρόλο είναι τα cultural insights που βρίσκονται σε διάφορα σημεία του παιχνιδιού. Πρόκειται για μια σειρά από βίντεο που εξηγούν (μέσα από συνεντεύξεις κτλ) διάφορα πολιτιστικά θέματα όπως μύθους και αντιλήψεις της φυλής. Αυτά τα βίντεο κάνουν αρκετά καλή δουλειά στο να μας μάθουν και να μας ενημερώσουν για τους Iñupiat και είναι ιδιαίτερα ενδιαφέροντα.
Το παιχνίδι όμως δεν είναι μόνο εκπαιδευτικό.
Gameplay
Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό όταν ξεκίνησα το παιχνίδι ήταν πως θυμίζει απίστευτα πολύ το Limbo. Από άποψη gameplay φυσικά και όχι θέματος, ιστορίας ή σχεδιασμού.
Το παιχνίδι αποτελείτε από επίπεδα τα οποία αποτελούνται από διάφορους "γρίφους". Για να τους λύσετε χρειάζεται να εναλλάσσεστε συχνά ανάμεσα στην Nuna και την αλεπού. Αντί αυτού μπορείτε να παίξετε co-op με έναν φίλο σας, στο οποίο ο καθένας θα χειρίζεται έναν από τους δύο χαρακτήρες και θα προχωράτε με συνεργασία παρακάτω.
Δεν είχα την ευκαιρία να το παίξω συνεργατικά αλλά φαντάζομαι πως θα δουλεύει σαν το Trine αλλά με δύο παίχτες. Έχοντας παίξει το Trine όμως μπορώ να φανταστώ πως θα είναι ίσα μέρη διασκεδαστικό και εκνευριστικό καθώς θα προσπαθείς να συνεννοηθείς για την επόμενη κίνηση με τον συμπαίκτη σου.
Το στυλ του παιχνιδιού, όμως, γενικά αφήνει την εντύπωση πως είναι single player εμπειρία. Είναι κάτι το οποίο θα θελήσεις να πάρεις τον χρόνο σου για να εξερευνήσεις.
Ο ρυθμός του παιχνιδιού είναι γενικά χαλαρός αλλά υπάρχουν στιγμές που τρέχεις ενάντια στον χρόνο δίνοντας έτσι μια καλόδεχτη ένταση στο παιχνίδι που βοηθάει στο να σου κρατήσει το ενδιαφέρον αρκετά ώστε να μην το παρατήσεις πριν το τέλος.
Κάποια προβληματάκια που είχα αφορούσαν κυρίως τον χειρισμό. Δεν είναι όσο αποκριτικός όσο θα ήθελα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα χαζούς/άδικους θανάτους που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Επίσης μετά από κάποιο σημείο ο χειρισμός του ενός από τους δύο χαρακτήρες αλλάζει εντελώς (δεν θέλω να κάνω spoil), και δυστυχώς όχι προς το καλύτερο.
Κάποια βασικά πράγματα γίνονται γρήγορα δύσκολα να γίνουν και πολλές φορές δεν μπορείς να καταλάβεις τι κάνεις λάθος. Για παράδειγμα μπορείς να μετακινήσεις τα κλαδιά κάποιων δέντρων προκειμένου να βοηθήσεις τον άλλο χαρακτήρα, αλλά δεν υπάρχει ξεκάθαρη ένδειξη για το πως και προς τα που μπορείς να μετακινήσεις τα κλαδιά. Αυτό το φαινόμενο γίνεται ιδιαίτερα έντονο σε καταστάσεις που οι αποφάσεις θα πρεπε να είναι γρήγορες -και σε συνδυασμό με τον γενικά όχι τόσο αποκριτικό χειρισμό- καταντάει γρήγορα κουραστικό.
Παρ' όλα αυτά όμως, το Never Alone πετυχαίνει αυτό που θέλει. Το παιχνίδι δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο ώστε αυτά τα προβλήματα να προλάβουν να γίνουν ιδιαίτερα εκνευριστικά.
Τελικά Σχόλια
Το Never Alone καταφέρνει να είναι ένα αρκετά καλό εκπαιδευτικό παιχνίδι χωρίς όμως να είναι βαρετό ή να θυμίζει εκπαιδευτικό παιχνίδι. Τα μικροπροβλήματά του είναι λίγα και δεν καταστρέφουν το παιχνίδι.
Προτείνω να το τσεκάρετε.
