Το σενάριο, οι χαρακτήρες και ο κόσμος
Ψάχνοντας για το παιχνίδι πριν το παίξω ομολογώ πως δεν μου έκανε εντύπωση. Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι βασικά ένα goblin, πράγμα που δεν είναι συνηθισμένο, με το όνομα Styx. Μου φάνηκε λοιπόν πως θα συνδεόμουν δύσκολα με τον χαρακτήρα και πως δεν θα ήταν ενδιαφέρον, αφού στις περισσότερες αναφορές βιβλίων και ταινιών, τα goblins είναι βάναυσα και όχι ιδιαίτερα ευφυή πλάσματα. Αυτό βέβαια μπορώ να το πω και για τους περισσότερους ανθρώπους, οπότε αποφάσισα να του δώσω μια ευκαιρία.
Ξεκινώντας το παιχνίδι, μας παρουσιάζεται ο χαρακτήρας στην πιατέλα. Ένα voice over cutscene είναι αρκετό για να καταλάβει κανείς τι χαρακτήρας είναι ο Styx, και γίνεται αμέσως προφανές πως δεν τον νοιάζει τίποτα άλλο πέρα από το προσωπικό του συμφέρον. Δεν είναι ιδιαίτερα πολύπλοκος χαρακτήρας με μια πρώτη ματιά, αλλά αυτό δεν είναι τελικά κακό για το συγκεκριμένο παιχνίδι. Αυτό το λέω γιατί δεν το παιχνίδι δεν προσπαθεί να είναι κάτι που δεν είναι. Δίνει μεγάλη έμφαση στο gameplay πράγμα που είναι εντελώς αποδεκτό για ένα τέτοιο παιχνίδι. Παρ' όλα αυτά καταφέρνει να προσφέρει το minimum όσον αφορά τους χαρακτήρες και την εξέλιξή τους.Μετά από ένα σημείο στο παιχνίδι, ο χαρακτήρας αποκτάει ένα επιπλέον επίπεδο προσωπικότητας, και γίνεται αρκετά πιο ενδιαφέρον. Ένα ευχάριστα ξαφνικό twist που προσωπικά δεν περίμενα, και για το οποίο δεν θα πω τίποτα παραπάνω.
Εκεί που κερδίζει αρκετούς πόντους είναι ο κόσμος του. Έχει καταφέρει να να δημιουργήσει κάτι ταυτόχρονα κλειστό αλλά και ανοιχτό.
Κλειστό από την άποψη πως το παιχνίδι λαμβάνει μέρος σε ένα μικρό κομμάτι του σύμπαντός του και ταυτόχρονα ανοιχτό, γιατί τα περιβάλλοντα είναι τεράστια και η ποικιλία των περιοχών παραπάνω από επαρκής. Με εξαίρεση το τελευταίο 30% του παιχνιδιού, που είναι βασικά όλο το παιχνίδι ανάποδα, ποτέ δεν θα νιώσεις πως είσαι στο ίδιο σημείο. Ακόμα και στην ίδια αποστολή, τα περιβάλλοντα και οι περιοχές μπορούν να αλλάξουν ριζικά. Αυτό βοηθάει στο να μην βαρεθείς ποτέ καθώς παραμένει φρέσκο.
Φαίνεται επίσης και η πολιτική που παίζει στον κόσμο αυτό. Υπάρχει ιδιαίτερα μεγάλη ένταση ανάμεσα στις φιλές και πολλές φορές βρίσκεσαι ανάμεσα σε ιδιαίτερα σημαντικά πολιτικά γεγονότα. Ο Styx προφανώς είναι ανεξάρτητος από κάθε πλευρά καθώς όπως είπαμε νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του, αλλά είναι ευχάριστο να βλέπουμε την προσοχή και την λεπτομέρεια που έχει δοθεί στον κόσμο του Master of Shadows.Τεχνικός τομέας
Τι να πει κανείς για τα γραφικά εκτός από το έχει και απ' αυτά. Το Styx: Master of Shadows είναι φτιαγμένο χρησιμοποιώντας την Unreal Engine 3 οπότε ήξερα από την αρχή τι να περιμένω. Είναι απλά ικανοποιητικά χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο. Δεν μπορώ να πω πως είχα κάποιο πρόβλημα εκτός από το απαίσιο, η καλύτερα ανύπαρκτο, Anti Aliasing. Χρειάστηκε να το κάνω force enable από τους drivers και διορθώθηκε.Όσον αφορά τον ήχο, δεν είναι τίποτα αξιομνημόνευτο εκτός από όταν βρίσκεσαι στο hideout σου όπου παίζει μια ευχάριστη μελωδία που θυμίζει μουσική από ασανσέρ. Στις υπόλοιπες περιοχές η μουσική είναι ό, τι θα περίμενες από ένα stealth παιχνίδι, δηλαδή πιο έντονη σε έντονα σημεία, και πιο χαλαρά σε χαλαρά σημεία (no shit ε?).
Αυτό που εκτίμησα ιδιαίτερα είναι τα ηχητικά σύμβολα που σου δίνει το παιχνίδι όταν κάποιος είναι έτοιμος να σε εντοπίσει. Δεν είναι τρομερά προφανή όπως σε άλλα παιχνίδια, αλλά αρκετό για μια προειδοποίηση.
Gameplay
Και τώρα στο αγαπημένο μου κομμάτι του παιχνιδιού και ο κύριος λόγος που γράφω αυτό το review.
Έχω παίξει κάποια stealth παιχνίδια αλλά όχι αρκετά για να μπορέσω να πω πως είμαι έμπειρος. Έχω παίξει όμως το Thief (2014), το οποίο αναφέρω γιατί έχουν παρόμοιο setting και κόσμο με κάπως διαφορετικούς μηχανισμούς. Μόνο που το Styx είναι καλύτερο. Πριν με πετροβολήσετε ακούστε με.
Η κάμερα είναι στο τρίτο πρόσωπο κάτι που προτιμώ σε stealth παιχνίδια καθώς σου δίνεται μια καλύτερη ιδέα για το τι γίνεται γύρω σου, πράγμα που προφανώς δεν σημαίνει πως αν ένα παιχνίδι είναι σε πρώτο πρόσωπο αυτόματα δεν μ'αρέσει.
Ο κύριος λόγος λοιπόν που το παιχνίδι μ'αρέσει τόσο πολύ, είναι ότι έχει ωραία αίσθηση. Τι εννοώ με αυτό?
Well, εγώ δύσκολα κολλάω με ένα παιχνίδι τόσο πολύ που αφού το κλείσω, σκέφτομαι αμέσως πως θέλω να συνεχίσω να παίζω, και το Styx κατάφερε αυτό ακριβώς. Σου δίνεται μια αίσθηση άμεσης ενδυνάμωσης και σε κάνει συνεχώς να σκέφτεσαι καινούργιους τρόπους για να περάσεις την ίδια περιοχή.
Λεπτομερώς όμως, το Master of Shadows είναι ό,τι θα περίμενε κανείς από ένα παιχνίδι το είδους. Μπορείς να τρέχεις όρθιος πράγμα που θα κάνεις ελάχιστα, και το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού το περνάς σκυμμένος πίσω από κάποιο βαρέλι. Προφανώς έχεις και κάποιες δυνάμεις που σου δίνονται με την χρήση ενός ειδικού/μαγικού χημικού, και σου δίνουν την δυνατότητα να βλέπεις πιο ξεκάθαρα στο σκοτάδι, να δημιουργείς κλώνους, και να γίνεσαι αόρατος για ένα μικρό χρονικό διάστημα.
Οι δυνάμεις αυτές είναι αρκετά χρήσιμες στα περισσότερα σημεία. Η νυχτερινή
όραση βοηθάει στο να δεις κάτι που ίσως να μην έβλεπες σε άλλη περίπτωση (όπως κάποιον εχθρό), ενώ ο κλώνος σου σε βοηθάει να περάσεις από σημεία που αλλιώς δεν θα γινόταν να περάσεις. Πέρα από αυτό βέβαια, ο κλώνος έχει και άλλες χρήσιμες λειτουργίες, όπως να αποσπάσεις την προσοχή των φρουρών, ή να εκραγεί δημιουργώντας ένα σύννεφο καπνού, εμποδίζοντας έτσι την ορατότητα των εχθρών. Τέλος, η δυνατότητα να γίνεσαι αόρατος ήταν, για μένα τουλάχιστον, ελάχιστα χρήσιμη και μόνο σε πολύ αναγκαστικές περιπτώσεις χρειάστηκε να το χρησιμοποιήσω. Θα μπορούσε με λίγα λόγια να μην υπάρχει καν, και το παιχνίδι θα παρέμενε το ίδιο απλά λίγο δυσκολότερο ίσως.
Λέγοντας "δυσκολότερο", το παιχνίδι δεν είναι σε καμία περίπτωση πανεύκολο. Εγγυώμαι πως θα πεθάνετε αρκετές φορές και γι'αυτό προτείνω να κάνετε συνεχώς save, γιατί τα autosaves του παιχνιδιού είναι αραιά και που.
Παρ'όλη την δυσκολία του όμως, δεν είναι εξοργιστικά δύσκολο. Για τις στιγμές που θα πεθάνετε θα φταίτε καθαρά εσείς και πάντα θα υπάρχει κάποιος τρόπος να την βγάλετε καθαρή, απλά όχι πάντα τόσο προφανές. Πρέπει να συμπεριφερθείτε σαν πραγματικός ninja δηλαδή, πηγαίνοντας σε ένα καλό vantage point, απ' όπου θα μπορέσετε να μελετήσετε την περιοχή για εξόδους και λύσεις στο πρόβλημά σας. Αυτό είναι πραγματικά ευφυέστατο game design.
Κατά την διάρκεια του παιχνιδιού μπορείτε να κάνετε και upgrades στο χαρακτήρα σας. Στην πραγματικότητα όμως ελάχιστα από αυτά είναι πραγματικά χρήσιμα, και πολλές φορές θα πρέπει να διαλέξετε ανάμεσα σε κάτι που θα σας βοηθήσει λίγο αλλά άμεσα, έναντι κάτι που δεν χρειάζεστε αλλά το επόμενο από αυτό θα είναι πολύ πιο χρήσιμο. Αισθάνεσαι δηλαδή πως ξοδεύεις τους πόντους σου άσκοπα πολλές φορές και πως τα upgrades δεν προσαρμόζονται καθόλου στο playing style σου.
Οι μάχες δεν είναι μάχες αλλά... duels. Όταν κάποιος σε εντοπίσει και έρθει κοντά σου για να σε σκοτώσει, η κάμερα κλειδώνει αυτόματα πάνω του και πρέπει να αποστρακίσεις τις επιθέσεις του αρκετές φορές ώστε να εκτελέσεις ένα finishing move. Τι να πω... Είναι λες και αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που προστέθηκε στο παιχνίδι και έχει πολλά προβλήματα. Σε αφήνει ανοιχτό σε επιθέσεις ενώ εκτελείς το finisher και αν κάποιος τοξότης σου επιτίθεται ταυτόχρονα, δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Αν δηλαδή η μάχη περιλαμβάνει πάνω από 3 άτομα, δύσκολα θα την βγάλεις καθαρή. Η ζωή σου κατεβαίνει αρκετά εύκολα και οι μάχες είναι ένας εύκολος τρόπος να έρθεις σε μία πολύ δύσκολη θέση χωρίς λόγο, ειδικά αν δεν έχεις κάποιο φίλτρο. Ίσως αυτό είναι το νόημα? Δηλαδή να αποφεύγεις τις μάχες όσο είναι δυνατόν. Δεν ξέρω.
Αξίζει όμως σίγουρα η δοκιμή του, μόνο και μόνο για να δείτε τι έχει να προσφέρει. Δώστε του μια ευκαιρία, και ακόμα και αν δεν φαίνεται να προσφέρει πολλά, ίσως μείνετε ικανοποιημένοι.
Έχω παίξει κάποια stealth παιχνίδια αλλά όχι αρκετά για να μπορέσω να πω πως είμαι έμπειρος. Έχω παίξει όμως το Thief (2014), το οποίο αναφέρω γιατί έχουν παρόμοιο setting και κόσμο με κάπως διαφορετικούς μηχανισμούς. Μόνο που το Styx είναι καλύτερο. Πριν με πετροβολήσετε ακούστε με.
Η κάμερα είναι στο τρίτο πρόσωπο κάτι που προτιμώ σε stealth παιχνίδια καθώς σου δίνεται μια καλύτερη ιδέα για το τι γίνεται γύρω σου, πράγμα που προφανώς δεν σημαίνει πως αν ένα παιχνίδι είναι σε πρώτο πρόσωπο αυτόματα δεν μ'αρέσει.
Ο κύριος λόγος λοιπόν που το παιχνίδι μ'αρέσει τόσο πολύ, είναι ότι έχει ωραία αίσθηση. Τι εννοώ με αυτό?
Well, εγώ δύσκολα κολλάω με ένα παιχνίδι τόσο πολύ που αφού το κλείσω, σκέφτομαι αμέσως πως θέλω να συνεχίσω να παίζω, και το Styx κατάφερε αυτό ακριβώς. Σου δίνεται μια αίσθηση άμεσης ενδυνάμωσης και σε κάνει συνεχώς να σκέφτεσαι καινούργιους τρόπους για να περάσεις την ίδια περιοχή.
Λεπτομερώς όμως, το Master of Shadows είναι ό,τι θα περίμενε κανείς από ένα παιχνίδι το είδους. Μπορείς να τρέχεις όρθιος πράγμα που θα κάνεις ελάχιστα, και το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού το περνάς σκυμμένος πίσω από κάποιο βαρέλι. Προφανώς έχεις και κάποιες δυνάμεις που σου δίνονται με την χρήση ενός ειδικού/μαγικού χημικού, και σου δίνουν την δυνατότητα να βλέπεις πιο ξεκάθαρα στο σκοτάδι, να δημιουργείς κλώνους, και να γίνεσαι αόρατος για ένα μικρό χρονικό διάστημα.Οι δυνάμεις αυτές είναι αρκετά χρήσιμες στα περισσότερα σημεία. Η νυχτερινή
όραση βοηθάει στο να δεις κάτι που ίσως να μην έβλεπες σε άλλη περίπτωση (όπως κάποιον εχθρό), ενώ ο κλώνος σου σε βοηθάει να περάσεις από σημεία που αλλιώς δεν θα γινόταν να περάσεις. Πέρα από αυτό βέβαια, ο κλώνος έχει και άλλες χρήσιμες λειτουργίες, όπως να αποσπάσεις την προσοχή των φρουρών, ή να εκραγεί δημιουργώντας ένα σύννεφο καπνού, εμποδίζοντας έτσι την ορατότητα των εχθρών. Τέλος, η δυνατότητα να γίνεσαι αόρατος ήταν, για μένα τουλάχιστον, ελάχιστα χρήσιμη και μόνο σε πολύ αναγκαστικές περιπτώσεις χρειάστηκε να το χρησιμοποιήσω. Θα μπορούσε με λίγα λόγια να μην υπάρχει καν, και το παιχνίδι θα παρέμενε το ίδιο απλά λίγο δυσκολότερο ίσως.
Λέγοντας "δυσκολότερο", το παιχνίδι δεν είναι σε καμία περίπτωση πανεύκολο. Εγγυώμαι πως θα πεθάνετε αρκετές φορές και γι'αυτό προτείνω να κάνετε συνεχώς save, γιατί τα autosaves του παιχνιδιού είναι αραιά και που.
Παρ'όλη την δυσκολία του όμως, δεν είναι εξοργιστικά δύσκολο. Για τις στιγμές που θα πεθάνετε θα φταίτε καθαρά εσείς και πάντα θα υπάρχει κάποιος τρόπος να την βγάλετε καθαρή, απλά όχι πάντα τόσο προφανές. Πρέπει να συμπεριφερθείτε σαν πραγματικός ninja δηλαδή, πηγαίνοντας σε ένα καλό vantage point, απ' όπου θα μπορέσετε να μελετήσετε την περιοχή για εξόδους και λύσεις στο πρόβλημά σας. Αυτό είναι πραγματικά ευφυέστατο game design.
Οι μάχες δεν είναι μάχες αλλά... duels. Όταν κάποιος σε εντοπίσει και έρθει κοντά σου για να σε σκοτώσει, η κάμερα κλειδώνει αυτόματα πάνω του και πρέπει να αποστρακίσεις τις επιθέσεις του αρκετές φορές ώστε να εκτελέσεις ένα finishing move. Τι να πω... Είναι λες και αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που προστέθηκε στο παιχνίδι και έχει πολλά προβλήματα. Σε αφήνει ανοιχτό σε επιθέσεις ενώ εκτελείς το finisher και αν κάποιος τοξότης σου επιτίθεται ταυτόχρονα, δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Αν δηλαδή η μάχη περιλαμβάνει πάνω από 3 άτομα, δύσκολα θα την βγάλεις καθαρή. Η ζωή σου κατεβαίνει αρκετά εύκολα και οι μάχες είναι ένας εύκολος τρόπος να έρθεις σε μία πολύ δύσκολη θέση χωρίς λόγο, ειδικά αν δεν έχεις κάποιο φίλτρο. Ίσως αυτό είναι το νόημα? Δηλαδή να αποφεύγεις τις μάχες όσο είναι δυνατόν. Δεν ξέρω.
Τελικά Σχόλια
Το Styx: Master of Shadows δεν είναι για όλους. Είναι ένα απίστευτο παιχνίδι με αρκετό βάθος, μεγάλα επίπεδα και πολλές επιλογές. Είναι όμως αργό, κάτι που θα αρέσει σε κάποιους ενώ άλλοι θα μισήσουν.Αξίζει όμως σίγουρα η δοκιμή του, μόνο και μόνο για να δείτε τι έχει να προσφέρει. Δώστε του μια ευκαιρία, και ακόμα και αν δεν φαίνεται να προσφέρει πολλά, ίσως μείνετε ικανοποιημένοι.
Το παιχνίδι μπορείτε να το αγοράσετε σε καλή τιμή από το G2A.
