Περίληψη
Όπως λέει και ο τίτλος, η ταινία αφορά μία μυστική υπηρεσία που αποτελείται από gentlemen πράκτορες (φανταστείτε κλασικό James Bond), με το όνομα Kingsmen. Η μυστική αυτή υπηρεσία είναι πραγματικά μυστική και κανείς δεν γνωρίζει για την ύπαρξή της. Ο κεντρικός χαρακτήρας, Eggsy, είναι ο γιος ενός τέτοιου πράκτορα ο οποίος όμως πέθανε όταν αυτός ήταν παιδί. Το μόνο ενθύμιο που έχει είναι ένα μενταγιόν που του έδωσε ο συνάδερφος του πατέρα του μετά τον θάνατό του.Ο Eggsy είναι με όλη την σημασία της λέξης, ένας προβληματισμένος νέος. Είναι λίγο κωλόπαιδο και όλο μπλέκει, πράγμα για το οποίο ευθύνεται κυρίως το οικογενειακό του περιβάλλον. Όλοι αυτοί οι καβγάδες και οι μπελάδες με την αστυνομία τον οδηγούν να ξανασυναντήσει τον άνθρωπο που του έδωσε το μενταγιόν, ο οποίος βλέπει κάτι μέσα του και τον προτείνει ως νεοσύλλεκτο για την υπηρεσία Kingsmen. Έτσι ξεκινάει η εκπαίδευσή του.
Κριτική
Όπως φάνηκε από την εισαγωγή μου, η ταινία μου άρεσε πολύ. Είχα καιρό να νιώσω τέτοια ικανοποίηση και γι'αυτό γράφω review ταινίας μετά από τόσο καιρό.
Οι ηθοποιοί ήταν πολύ ταιριαστοί για τους ρόλους τους και ειδικά ο Colin Firth έκλεβε την κάθε σκηνή στην οποία βρισκόταν. Το ίδιο καταφέρνει και ο Samuel L. Jackson, του οποίου η ερμηνεία θυμίζει (επίτηδες) έναν Bond villain από τις παλιές εποχές. Μιλάει ψευδά, είναι μεγαλομανής, έχει ένα μοναδικό/ενδιαφέρον βοηθό, και το σχέδιό του είναι υπερβολικά πολύπλοκο και απαιτεί πολλά πράγματα να πάνε σωστά για να πετύχει.
Θα παρατηρήσατε πως συγκρίνω την ταινία πολλές φορές με παλιές Bond ταινίες. Δεν φταίω εγώ γι'αυτό, καθώς η ίδια η ταινία έχει άπειρες αναφορές σε αυτές και τις γιορτάζει σε όλο τους το μεγαλείο. Από το σπάσιμο των νόμων της φυσικής μέχρι τον κακό της υπόθεσης όλα είναι ένας επικός φόρος τιμής σε εκείνες τις εποχές.
Καταφέρνει όμως να προσθέσει και πολλά δικά του όπως για παράδειγμα, το humor. Είναι ίσως το πιο καλογραμμένο humor που έχω δει φέτος, μαζί με το Grand Budapest Hotel. Υπάρχουν αστεία σε όλες τις κατάλληλες στιγμές και είναι απίστευτα αποτελεσματικά τόσο στο να σε κάνουν να γελάσεις όσο και στο να χτιστούν οι χαρακτήρες.
Όσον αφορά το pacing (ρυθμό) της ταινίας δεν είχα κανένα πρόβλημα. Ο διαχωρισμός 1ου, 2ου και 3ου act ήταν προφανής και κανένα δεν εμπλεκόταν με το άλλο. Δόθηκε δηλαδή αρκετός χρόνος για να γνωρίσουμε τους χαρακτήρες και την εξέλιξή τους κατά την διάρκεια της ταινίας.
Το τελευταίο act, όμως, της ταινίας ήταν το πιο εξαιρετικό. Πήρε τα καλύτερα πράγματα από την αρχή και μέση της ταινίας και τα έκανε να φαίνονται ως τίποτα. Το humor συνδυαζόταν υπέροχα με τις απίστευτες σκηνές δράσεις ταυτόχρονα και ήταν γενικά ένας οπτικός οργασμός.
